اینجا خانه ما| نان و پنیر برای افق­های بلند!

شام نان و پنیر و چای شیرین داریم.

اسمش ساده است اما رسمش اصلا ساده نیست! قرار است با سه تا بچه نان و پنیر بخوریم و نگاهمان به افق های بلند فردا باشد.

- گروه زندگی: این، روایت جریان زندگی است.

زندگی، در خانه ما! - چایی تونو من شیرین کنم یا خودتون شکر می ریزین؟ مطمئنم که هر سه تاشان می خواهند خودشان شکر بریزند، خودشان به هم بزنند و خودشان فنجان را دست بگیرند و بخورند.

حتی زهرای فسقلی که الان نفهمیده منظورم از این سوال چیست اما به محض دیدن شکرپاش، عنان از کف می دهد و می خواهد یک کامیون شکر را در یک فنجان نحیف تخلیه کند.

تن نرم پنیر را به رنج مواجهه با کارد سرد و سخت می سپارم و توی دو تا بشقاب، پنیر می گذارم.

کنجدها که قطعه های سفید پنیر را خالخالی کردند، علی را صدا می زنم.

- علی جان! بیا سفره رو پهن کن.

ترجیح می دهم خودم سفره را پهن کنم و خودم هم جمعش کنم و منت حاتم طایی نکشم! اما چه می شود کرد که برای مسئولیت پذیر شدن علی، در جلسه خانوادگی قرار گذاشته ایم او مسئول پهن و جمع کردن سفره شام باشد.

اغلب هم جوری سفره را جمع می کند که زحمت من به جای کمتر شدن، بیشتر می شود! به جای ظرف های دم دستی، ظرف های مهمانی را می آورد.

یکی یکی باید بگویم که بشقابش گود باشد یا صاف، چنگال لازم است یا نه، با غذا ماست می خوریم یا ترشی یا هیچ کدام و .